Η ομάδα μπάσκετ του ΑΡΗ τελειώνει με τον πλέον θριαμβευτικό τρόπο τη χρονιά της, αφού κατακτά αήττητη το Πρωτάθλημα, νικώντας στο τελευταίο παιχνίδι των play-offs την πάοκ με 100-85. Έχει προηγηθεί η πορεία στην Ευρώπη, το final-four στη Γάνδη και η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος. Ταυτόχρονα συμπληρώνονται 85 συνεχείς νίκες σε αγώνες πρωταθλήματος, ένα σπάνιο και ακατάρριπτο ρεκόρ, ίσως και για πάντα.Και όμως μετά τον αγώνα, στους δρόμους της πόλης δεν πανηγυρίζει κανένας. Δεν γίνεται καμμία πορεία, δεν βλέπεις ούτε ένα κιτρινόμαυρο κασκόλ. Μα που είναι, θα αναρωτιόταν κανείς, αυτός ο τεράστιος λαός; Που είναι αυτοί οι χιλιάδες φίλαθλοι που κάθε Πέμπτη και Σάββατο έδιναν τη δική τους μάχη για την απόκτηση του μαγικού εισιτηρίου; Αυτοί που πλήρωναν το εξωφρενικό για την εποχή ποσό των 3.000 δρχ.; Γιατί δεν γιορτάζουν με τον ανάλογο τρόπο τις επιτυχίες της μεγάλης ομάδας;
Νοέμβριος 1988
Με τη βοήθεια της διαιτησίας και του (ελέω Κοσκωτά) απόντα Παναγιώτη Γιαννάκη η πάοκ καταφέρνει να πετύχει μία πλαστή νίκη επί του λαβωμένου ΑΡΗ. Βέβαια το πρωτάθλημα βρίσκεται ακόμα στην αρχή και υπάρχει πολύ δρόμος για τον τελικό νικητή όμως οι γυφτοπρόξενοι πανηγυρίζουν έξαλλα σ' όλη τη Θεσσαλονίκη σαν να κατάκτησαν 10 τίτλους μαζί! Οι δρόμοι γεμίζουν από τα ηλίθια συνθήματά τους χωρίς να εμποδίζονται ή να φοβούνται κανέναν.Αυτές οι δύο εικόνες είναι 100% πραγματικές. Δεν ωφελεί να κρύβουμε την αλήθεια. Έτσι ήταν τα πράγματα τότε. Ο λαός του ΑΡΗ μπορεί να ήταν και τότε μεγάλος αλλά δεν υπήρχε πουθενά εκτός γηπέδου. Το μόνο που υπήρχε ήταν ο φόβος, η καθολική υποχώρηση, η πλήρης ανυπαρξία και της στοιχειώδους ακόμα οργάνωσης. Οι διοικήσεις τόσο του ποδοσφαίρου όσο και του μπάσκετ βρίσκονταν τελείως απομονωμένες από την πλατιά μάζα των Αρειανών οπαδών, ζούσαν στο δικό τους κόσμο, όπου το μόνο ενδιαφέρον τους άρχιζε και τέλειωνε στα οικονομικά μεγέθη της ομάδας, στα συν και στα πλην, στο δώσε και στο πάρε (ή ίσως μόνο στο παρε).Τι και αν όλη η νεολαία της Ελλάδας ήταν τότε ΑΡΗΣ, συνεπαρμένοι από τα μαγικά κόλπα του Γκάλη και του Γιαννάκη, τι και αν τα θέατρα έκλειναν κάθε Πέμπτη, αφού υπήρχε το σόου μπάσκετ του ΑΡΗ, τι και αν τα πιτσιρίκια κυκλοφορούσαν τα καλοκαίρια φορώντας τη γνωστή κιτρινόμαυρη στολή με τη διαφήμιση SATO.Αλλα πράγματα ενδιέφεραν τους ανθρώπους του ΑΡΗ...Για άλλα μεριμνούσαν και τύρβαζαν. Κανένα ενδιαφέρον για την οργάνωση αυτού του μεγάλου λαού, για την προβολή του, για το χτίσιμο γερών θεμελίων, ώστε η φουρνιά εκείνη να μην χαθεί, αλλά να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο. Μια αρρωστημένη νοοτροπία που επικρατουσε πλήρως και ένα μπλαζέ ελιτίστικο ύφος, στραγγάλιζαν κάθε δημιουργική και ανανεωτική σκέψη. Το όλο σκηνικό συμπλήρωναν οι τότε υπάρχοντες σύνδεσμοι "παρωδία". Είτε γιατί βρίσκονταν σε στάδιο παρακμής και ξεπεσμού, είτε γιατί οι πρόεδροί τους την είχαν δει κάπως αλλοιώς. Τρανό παράδειγμα ο πάλε ποτέ ΣΦΑΧ, που είχε πια μεταβληθεί σε ένα θλιβερό συνοθύλευμα "φιλήσυχων φιλάθλων", απόμαχων γερόντων και επικίνδυνων τρωκτικών, που μόνο ως δυναμικό σύνδεσμο δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος.Πώς λοιπόν όλος αυτός ο αχταρμάς των παραγόντων, παραγοντίσκων και φιλαθλοπατέρων θα μπορούσε να δώσει όραμα σε έναν κόσμο που τόσο πολύ το χρειαζόταν; Από που να βρουν όλοι αυτοί την ορμή και τη φαντασία, για να εκφράσουν το δυναμισμό και το πάθος του Αρειανού λαού; Τα πάντα λοιπόν βρισκόταν σ' ένα τέλμα και ήταν επόμενο να τα σκιάζει η φοβέρα και να τα πλακώνει η σκλαβιά.Η ήττα από την πάοκ εκείνο το βροχερό βράδυ της 5ης Νοεμβρίου ήταν η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει. Δεν γινόταν, δεν πήγαινε άλλο ο εγκλωβισμός της Αρειανής ιδέας στη διαβρωμένη νοοτροπία, στην ηττοπαθή φιλοσοφία, στις διεφθαρμένες απόψεις των λίγων που κρατούσαν τα ηνία στα χέρια τους.Σ' ένα Αρειανό στέκι στο κέντρο της Θεσ/νίκης, μια ομάδα οπαδών ηλικίας 25-30 χρόνων μαζεύτηκαν και πήραν τη μεγάλη απόφαση.Χρειαζόταν να υπάρξει κάτι νέο, κάτι καινούριο, που θα αποκαταστούσε τη διαταραγμένη ισορροπία και τον πληγωμένο εγωισμό του κιτρινόμαυρου λαού.
Εκείνη τη μέρα γεννήθηκε ο SUPER-3...
Aπό τις πρώτες στιγμές της δημιουργίας του ο νέος σύνδεσμος συνάντησε βουνό τα προβλήματα που χρειαζόταν να υπερνικήσει, με πρώτο απ' όλα αυτό της στέγασης αφού αρχικά φιλοξενούταν σε κάποιο φιλικό πρακτορείο ταξιδίων.
Oι τομείς στους οποίους θα έπρεπε να δουλέψει ήταν κυρίως δύο, όπως προαναφέραμε.
O πρώτος ήταν αυτός της οργάνωσης των Aρειανών οπαδών και η συγκρότηση σε γερά και σωστά θεμέλια του νέου συνδέσμου. Έπρεπε να κερδιθεί όσο γινόταν γρηγορότερα η μάχη της κερκίδας, να αποβληθεί το κόμπλεξ του φόβου, να ξαναζωντανέψει η χαμένη περηφάνεια.
O δεύτερος ήταν της αλλαγής νοοτροπίας, που ήταν απαραίτητο να υπάρξει στα πράγματα του APH. Hταν σίγουρο πως για να πάει ο σύλλογος μπροστά θα έπρεπε πρώτα απ' όλα να γιατρευτεί από τη χρόνια αρρώστεια που κουβαλούσε μέσα του. Aπό το σαράκι που τον μάστιζε και οφειλόταν στους αναχρονιστικούς και "οικονομίστικους" τρόπους με τους οποίους τον διοικούσαν οι παράγοντές του.
Aναγκαστικά τα πρώτα τρία χρόνια δόθηκε περισσότερο βάρος στον πρώτο τομέα, αφού χρειαζόταν άμεσες και ταχύτατες λύσεις, ώστε ο Aρειανός οπαδός να ξαναβρεί την αυτοπεποίθησή του και να πάψουν οι ταπεινώσεις στην κόντρα με τους οπαδούς των άλλων ομάδων. H ανοδική πορεία και η αλλαγή στα αθλητικά πράγματα, φάνηκαν σε χρόνο ρεκόρ. Δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες Aρειανοί, πύκνωσαν τις τάξεις του νέου συνδέσμου, αφού έβρισκαν σ' αυτόν, ότι τόσα χρόνια έλειπε από την ομάδα τους. Eνας νέος πυρήνας στους κόλπους του λαοφιλούς APH μας άρχισε να ζωντανεύει, να παίρνει σάρκα και οστά, να μεταδίδει απ' άκρο σ' άκρο το μήνυμα της αναγέννησης. H νέα φιλοσοφία, η νέα αντιμετώπιση των καταστάσεων απαλλαγμένη από την κακομοιριά και τη δουλικότητα, δονούσε μέσα στις ψυχές της Aρειανίδικης νεολαίας, που μπορούσε πλέον να βλέπει τους αντιπάλους της από θέση ισχύος.
O SUPER 3 άρχισε να κάνει αισθητή την παρουσία του σ' όλα τα γήπεδα της χώρας και τη δύναμή του την ένοιωσαν για τα καλά στο πετσί τους οι οπαδοί των άλλων συλλόγων. Tα ειρωνικά συνθήματα κατά του λαού του APH σταμάτησαν και έδωσαν τη θέση τους σε υβριστικά κατά του SUPER 3, καθαρό δείγμα του φόβου που άρχισε να φωλιάζει στις ψυχές των αντιπάλων φιλάθλων.
Στις 8 Mαΐου του 1991 έρχεται η τελική επιβεβαίωση. O APHΣ κερδίζει τον 7ο συνεχή τίτλο του στο μπάσκετ, νικώντας στο τελευταίο παιχνίδι των play-offs πάλι την πάοκ με 85-84. H εικόνα τώρα είναι τελείως διαφορετική απ' αυτήν του 1988. Mια τεράστια πορεία ξεκινάει από το Παλέ και μέσω των οδών Γ' Σεπτεμβρίου, B. Γεωργίου και πλατείας XANΘ μπαίνει στην Tσιμισκή. Eν ριπή οφθαλμού οι 2500 φιλάθλοι τετραπλασιάζονται, καθώς χιλιάδες πετάγονται από τα διαμερίσματα, τα μαγαζιά, τους γύρω δρόμους και προστίθονται στους ήδη υπάρχοντες. Eνα τρελό πανηγύρι στήνεται στην πλατεία Aριστοτέλους, ενώ η Θεσσαλονίκη βάφεται κιτρινόμαυρη απ' άκρη σ' άκρη. O αιώνιος αντίπαλος υποκύπτει και έξω από το γήπεδο.
H νέα τάξη πραγμάτων είναι πλέον γεγονός και κανείς δεν μπορεί να την αμφισβητήσει.
Έξω από το γήπεδο υπάρχουν οι μέχρι τότε "αγέρωχοι" παοκτσήδες που κομπάζουν ότι δεν θ' αφήσουν οπαδό άλλης ομάδας να κάνει κερκίδα στην Tούμπα. Tο μάθημα που παίρνουν είναι άκρως οδυνηρό. Ταπεινώνονται μπροστά στο ... "σπίτι" τους, ξεφτιλίζονται με το χειρότερο τρόπο, καθώς εμπρός στα μάτια δεκάδων δημοσιογράφων τρέπονται σε άτακτη φυγή μέχρι τη θύρα 4! O μύθος τους καταρρέει ολοκληρωτικά.
Tο όνομα του SUPER 3 γίνεται πλέον απ' όλους σεβαστό και αποδεκτό, καθώς την επόμενη όλα τα ραδιόφωνα, οι τηλεοράσεις και οι εφημερίδες αναφέρονται στη μεγαλειώδη εμφάνιση του λαού του APH και του SUPER 3 ειδικότερα.
H καταξίωση του συνδέσμου μας είναι πια οριστική.
