Η Τούμπα κάθε Κυριακή γεμίζει με 30, 40 και 45 χιλιάδες κόσμο. Η θύρα 4 είναι το πέταλο που συγκεντρώνεται όλη η ΠΑΟΚτσήδικη τρέλα. Ο λαός από τη φύση του ταξιδιάρης. Υπήρχε η ανάγκη ίδρυσης ενός κεντρικού συνδέσμου που θα οργανώνει καλύτερα αυτόν τον παθιασμένο κόσμο και θα τον συσπειρώσει. Και αυτό ακριβώς γίνεται. Μια παρέα ανθρώπων υπογράφει το καταστατικό και ο Σ.Φ. ΠΑΟΚ ΘΥΡΑ 4 παίρνει σάρκα και οστά. Το "χαμηλοτάβανο" γίνεται από την πρώτη μέρα πόλος έλξης όλου του ΠΑΟΚτσήδικου κόσμου. Παιδιά από όλες της συνοικίες της Θεσσαλονίκης, κατηφορίζουν στην Παλαιών Πατρών Γερμανού και γίνονται μέλη.
Στο σύνδεσμο αυτό μπορείς να βρεις όλη την αφρόκρεμα της Θεσσαλονίκης. Κανείς δεν λείπει. Τα λεωφορεία της Θ4 αρχίζουν να γράφουν την ιστορία τους. Μπροστά ο μεγαλύτερος στρατηγός όλων των εποχών ο Μάκης ο Μανάβης και δίπλα του Νικόλας,Βενάρδος, Νακίου, Δήμος Τσαρμπανάς, Στράτος, Πανάγος, Μπανέλας, Νάσος, Κουκούλας, Χατζίκοι, Παπαγιαννίδης, Νίνο, Ηρακλής, Κουρέας, Αλεξάκης, Λαυρέντης, Θωμάς, Κόκκινος, Παπέν, Χουζανάς και πολλοί άλλοι δημιουργούν το μοναδικό φαινόμενο που είδε ΠΟΤΕ το συνδεσμιακό κίνημα στην Ελλάδα. Τους λόγους που ήταν μοναδικό θα τους εξηγήσουμε παρακάτω. Πιτσιρικάδες 14, 15 και 16 χρονών (η γενιά μου) κατηφορίζουμε και αφού περνάμε το καθιερωμένο ψάρωμα γραφόμαστε μέλη. Τζιτζιράς, Γοννόπολος, Λεόνης, Σελάδες, Μπαζούλης, Βάκης, Βαγγέλης, Παναγιώτης, Στελάκης, Λάχανης, Καβράκας, Μόσχος, Καραμπέρηδες, Σαλίκας, Νάκος, Γκουζού, Τσούτσου, Λεφίδης, Μαυρόπουλος, Τσεκούρι, Τζερόνιμο, Οικονόμου και εκατοντάδες άλλα παιδιά είμαστε έτοιμοι να σκαρφαλώσουμε στα λεωφορεία και να ακολουθήσουμε τους άλλους.
Πρέπει όμως πρώτα να μάθουμε. Η Θ4 είναι το μεγαλύτερο σχολείο της εποχής. Και οι δάσκαλοι έχουν όλοι διδακτορικό. Για να ακολουθήσεις τον ΠΑΟΚ πρέπει να έχεις ξεχωριστό αίμα από τους άλλους. Δεν κολώνεις πουθενά, δεν μασάς τίποτα και από κανέναν. Όσοι και να είμαστε, όπου και αν βρεθούμε, ότι και να γίνει απαγορεύεται να κάνουμε έστω και ένα βήμα πίσω. Συνενοήσε με τα μάτια και με τον κάθε διπλανό σου είσαι ένα σώμα. Τον Αθηναίο κατεβαίνεις για να τον ποδοπατήσεις. ΝΟΜΟΙ ΑΠΑΡΑΒΑΤΟΙ. Για να γίνεις μέλος στο σύνδεσμο πλήρωνες την συνδρομή σου και έβγαζες κάρτα με την φωτογραφία σου και την υπογραφή του γραμματέα Παπέν. Γύρω στο 1980, υπάρχουν χιλιάδες μέλη, με την ιδιαιτερότητα να μιλούνε όλοι "μαναβηκά" και να έχουν τις ίδιες λειτουργίες και συμπεριφορές. Ένας στρατός που όμοιο του δεν έχει δει αυτή η χώρα. Έργο Μανάβη αυτό, που εδώ πρέπει να πούμε για άλλη μία φορά (και σε όλους είναι γνωστό) ότι υπήρξε ο εγκέφαλος και η πυραμίδα, όλου αυτού του θρύλου που χτίστηκε γύρω από το όνομα του ΠΑΟΚτσή οπαδού. Είπαμε πριν για το μοναδικό φαινόμενο που δημιούργησε αυτός ο σύνδεσμος και οι υπόλοιποι φυσικά που υπήρξαν εκείνη την εποχή. Από το 1977 και μετά από πολλά βασανιστήρια που πέρασαν οι Αθηναίοι και Πειραιώτες ταγαρόμαγκες τα προηγούμενα χρόνια, καταργήσανε την Τούμπα. Ο Αρειανός που ερχότανε μέχρι τότε με τον φίλο του ΠΑΟΚτσή στην Τούμπα, κλείστηκε σπίτι του και δεν ξαναβγήκε. Τα χρόνια της αθωότητας είχαν περάσει ανεπιστρεπτί.
Ο ΠΑΟΚτσής είχε αγριέψει.
Όλοι αυτοί ξαναεμφανίστηκαν μετά από καμιά 15αριά ολόκληρα χρόνια και αφού πρώτα εφευρέθηκε η συνοδεία της αστυνομίας. Όταν ο πόλισμαν τους πήρε από το χεράκι, τους έβαλε στην Τούμπα και ο κάθε πικραμένος ένιωσε για 2 ώρες βασιλιάς. Τέτοιοι είναι όλοι τους. Όλα αυτά τα χρόνια, εμείς ήμασταν αυτοί που καβαλούσαμε το λεωφορείο και τρέχαμε παντού. Συνοδείες και καραγκιοζιλίκια δεν υπήρχαν τότε. Μπαίναμε στο λεωφορείο και λέγαμε πάμε Αθήνα. Και όχι κρυφά. Όλο το λεκανοπέδιο ήξερε ότι 5 η ώρα τα ξημερώματα φτάνουμε στο Περοκέ, στο κεντρικότερο σημείο της Αθήνας. Και εμείς το ξέραμε ότι μας περιμένουνε. Δεν μασούσαμε όμως από τίποτα. Το λεωφορειάκι της Θ4 ήταν εκεί κάθε φορά. Συνεπέστατο στο ραντεβού του. Είτε 50 ήμασταν είτε 1000 πάντα εκεί. Και δεν χάναμε μάχη. Τις περισσότερες φορές ήταν 5πλάσιοι και 10πλάσιοι από εμάς.
Φτάσανε σε σημείο οι ξεφτιλισμένοι να μαζεύονται κόκκινοι, κίτρινοι και πράσινοι μαζί ενωμένοι για να μας αντιμετωπίσουν. Και δεν μπορούσανε. Πηγαίναμε μέσα στο σπίτι τους και τους τρέχαμε. Γιατί ήμαστε ΠΑΟΚ. Η Ομόνοια όποτε έπαιζε ο ΠΑΟΚ ήταν ασπρόμαυρη από το πρωί μέχρι την ώρα του αγώνα. Χωρίς αστυνομίες επαναλαμβάνω. Μας δώσανε εισιτήρια μέσα στη θύρα 13 στη Λεωφόρο μήπως και μασήσουμε. Τα πήραμε και κατεβήκαμε. Από πάνω οι πράσινοι από κάτω εμείς και 5 αστυνομικοί στη μέση (όχι ΜΑΤ). Σαν να έρχεται ο πράσινος ακριβώς στην 4Α από κάτω και από πάνω να είσαι εσύ. Φάγανε και κυνηγητό στο τέλος. Δεν μας δίνανε εισιτήρια στο Καραϊσκάκη και κατεβήκαμε και μπουκάραμε νταηλίκι. Από Ομόνοια πηγαίναμε πορεία σε Φιλαδέλφεια, Λεωφόρο, και όλα τα υπόλοιπα γήπεδα μόνοι μας, διασχίζοντας όλη την Αθήνα και όποιος μας πλησίαζε δεν το ξαναέκανε. Δεν τίθεται θέμα συζήτησης. Το πολίτευμα είναι μοναρχικό. Ποιος θα ξεχάσει την μπούκα μεσάνυχτα στο Χαριλάου και το βάψιμο του γηπέδου τους με συνθήματα. Ποιος θα ξεχάσει την κατάληψη της θύρας 3 και τον μπούλο των σκουληκιών μέσα στο γήπεδο. Ποιος θα ξεχάσει το πέσιμο από Νέα Ελβετία, ενώ μας περιμένανε από Παπαναστασίου και βγήκαμε από πίσω τους κάνοντας τους να κοιτιούνται σαν ηλίθιοι. Ποιος θα ξεχάσει τους τενεκέδες στον ημιτελικό του Καυταντζογλείου που περάσανε νύχτα στο γήπεδο και όταν βγήκανε ακουστήκανε σε όλη τη Θεσσαλονίκη. Όλα αυτά έχουν ταμπέλα Θ4.Όλοι αυτοί ξαναεμφανίστηκαν μετά από καμιά 15αριά ολόκληρα χρόνια και αφού πρώτα εφευρέθηκε η συνοδεία της αστυνομίας. Όταν ο πόλισμαν τους πήρε από το χεράκι, τους έβαλε στην Τούμπα και ο κάθε πικραμένος ένιωσε για 2 ώρες βασιλιάς. Τέτοιοι είναι όλοι τους. Όλα αυτά τα χρόνια, εμείς ήμασταν αυτοί που καβαλούσαμε το λεωφορείο και τρέχαμε παντού. Συνοδείες και καραγκιοζιλίκια δεν υπήρχαν τότε. Μπαίναμε στο λεωφορείο και λέγαμε πάμε Αθήνα. Και όχι κρυφά. Όλο το λεκανοπέδιο ήξερε ότι 5 η ώρα τα ξημερώματα φτάνουμε στο Περοκέ, στο κεντρικότερο σημείο της Αθήνας. Και εμείς το ξέραμε ότι μας περιμένουνε. Δεν μασούσαμε όμως από τίποτα. Το λεωφορειάκι της Θ4 ήταν εκεί κάθε φορά. Συνεπέστατο στο ραντεβού του. Είτε 50 ήμασταν είτε 1000 πάντα εκεί. Και δεν χάναμε μάχη. Τις περισσότερες φορές ήταν 5πλάσιοι και 10πλάσιοι από εμάς.
Φτάσανε σε σημείο οι ξεφτιλισμένοι να μαζεύονται κόκκινοι, κίτρινοι και πράσινοι μαζί ενωμένοι για να μας αντιμετωπίσουν. Και δεν μπορούσανε. Πηγαίναμε μέσα στο σπίτι τους και τους τρέχαμε. Γιατί ήμαστε ΠΑΟΚ. Η Ομόνοια όποτε έπαιζε ο ΠΑΟΚ ήταν ασπρόμαυρη από το πρωί μέχρι την ώρα του αγώνα. Χωρίς αστυνομίες επαναλαμβάνω. Μας δώσανε εισιτήρια μέσα στη θύρα 13 στη Λεωφόρο μήπως και μασήσουμε. Τα πήραμε και κατεβήκαμε. Από πάνω οι πράσινοι από κάτω εμείς και 5 αστυνομικοί στη μέση (όχι ΜΑΤ). Σαν να έρχεται ο πράσινος ακριβώς στην 4Α από κάτω και από πάνω να είσαι εσύ. Φάγανε και κυνηγητό στο τέλος. Δεν μας δίνανε εισιτήρια στο Καραϊσκάκη και κατεβήκαμε και μπουκάραμε νταηλίκι. Από Ομόνοια πηγαίναμε πορεία σε Φιλαδέλφεια, Λεωφόρο, και όλα τα υπόλοιπα γήπεδα μόνοι μας, διασχίζοντας όλη την Αθήνα και όποιος μας πλησίαζε δεν το ξαναέκανε. Δεν τίθεται θέμα συζήτησης. Το πολίτευμα είναι μοναρχικό. Ποιος θα ξεχάσει την μπούκα μεσάνυχτα στο Χαριλάου και το βάψιμο του γηπέδου τους με συνθήματα. Ποιος θα ξεχάσει την κατάληψη της θύρας 3 και τον μπούλο των σκουληκιών μέσα στο γήπεδο. Ποιος θα ξεχάσει το πέσιμο από Νέα Ελβετία, ενώ μας περιμένανε από Παπαναστασίου και βγήκαμε από πίσω τους κάνοντας τους να κοιτιούνται σαν ηλίθιοι. Ποιος θα ξεχάσει τους τενεκέδες στον ημιτελικό του Καυταντζογλείου που περάσανε νύχτα στο γήπεδο και όταν βγήκανε ακουστήκανε σε όλη τη Θεσσαλονίκη.
Όλα αυτά έχουν ταμπέλα Θ4.
